Het grafveld van Odijk- Vinkenburgweg is een langdurig gebruikt grafveld, vanaf de Midden-Romeinse tijd tot in de Vroege Middeleeuwen. In het grafveld heeft gedurende de eerste drie-vier eeuwen cremeren de voorkeur. Op later tijdstip, in de 5e en 6e eeuw worden lijken begraven.Het grafveld bevestigt daarmee een verandering in grafcultuur in de Laat-Romeinse tijd. Het grafveld is slecht geconserveerd, er is veel verloren gegaan met het nivelleren van het landschap. Dit heeft zorg gedragen voor incomplete gegevens voor het goed bestuderen van de materiële cultuur in het grafveld.Daarnaast lijkt er een voorliefde te hebben bestaan bij deze gemeenschap om tijdens het laatste grafritueel brandstapelresten te begraven samen met verbrand en onverbrand niet complete giften.Opmerkelijk is het gebruik van knolglanshaver, dat voorkomt in crematiegraven uit alle perioden die zijn teruggevonden.Ondanks dat veel vondsten uit de graven en daarmee de graven niet goed te dateren zijn, wordt een fasering voorgesteld, geholpen door een groot aantal AMS-dateringen. Deze dateringen hebben verrassend geleid tot de vaststelling dat bijna de helft van de teruggevonden graven van na de Romeinse keizertijd dateert.Aangezien vervolgens veel crematiegraven incompleet aandoen, moet de vraag worden gesteld in hoeverre de menselijke resten een beeld oproepen van de gemeenschap. Van waar dit mogelijk was is van skeletten DNA onderzocht. De verschillende individuen blijken geen verwantschap te hebben.Dit staat eigenlijk haaks op de resultaten van het isotopenonderzoek, waaruit blijkt dat de onderzochte individuen allemaal in de regio zijn geboren, opgegroeid en gestorven. Vermoedelijk is dit het resultaat van de lange periode waarin het grafveld is gebruikt (400-600 n. Chr.) afgezet tegen het kleine aantal teruggevonden individuen.