Op basis van de resultaten van het veldonderzoek valt af te leiden dat in overeenstemming met het bureauonderzoek het plangebied in een vlakte van ten dele verspoelde dekzanden ligt. Binnen deze vlakte is geen sprake van reliëf en het is relatief vochtig geweest, hetgeen blijkt uit het relatief hoge voorkomen van roestvlekken in het profiel. Tevens blijkt dat de top van het dekzand is omgezet, vermoedelijk door landbewerking en door de aanleg van de vroegere tuin. De verstoringen in het gebied variëren in het onderzochte gebied tussen 80 en 120 cm -Mv. In boring 1, net buiten het plangebied, is een onderzijde van een verweringshorizont aangetroffen. Hieruit valt af te leiden dat deze horizont zich op een diepte van circa 3,2 m NAP bevindt. Het oorspronkelijke maaiveld hierboven zou ongeveer 20 cm hoger moeten liggen (op basis van het ideaalprofiel van een holtpodzolgrond uit Vlam en Edelman, 1989, 3,4 m NAP). Uit het voorkomen van de hoogteligging van de top van het dekzand in de boringen valt af te leiden dat hiervan waarschijnlijk 40-75 cm van is verdwenen. Aangezien uit de archeologische onderzoeken uit de omgeving blijkt dat er hoofdzakelijk sprake is van ondiepe sporen van palenrijen en kuilen, is de kans groot dat in het onderzochte deel van het plangebied deze resten zijn aangetast. Hoewel enkele diepreikende grondsporen (met een oorspronkelijke diepte van 50-100 cm, bijvoorbeeld een waterkuil) niet uit te sluiten zijn, is de verwachting op een intact nederzettingsterrein uit de periode Laat-Paleolithicum-Late Middeleeuwen in het plangebied laag. Voor nederzettingsresten uit de Nieuwe tijd geldt op grond van het bureauonderzoek reeds een lage archeologische verwachting. Het is niet uitgesloten dat in het plangebied sporen van de 20e eeuwse tuinaanleg aanwezig zullen zijn. De informatiewaarde hiervan is echter te gering om hier archeologisch relevant te zijn.