Op 1 maart 2022 werd de St. Pancratiuskerk aan de katholieke eredienst onttrokken. De opstallen en het omliggende terrein werden verkocht aan Lucas IT die het kerkgebouw zal laten transformeren tot een modern kantoor, Het Klooster genaamd. In het kader van de inrichting van het omliggende terrein, met name vanwege de bouw van een magazijn aan de noordzijde van de kerk en de daar verwachte resten van het St. Antoniusklooster en de latere parochiekerken, was archeologisch onderzoek noodzakelijk in een deel van het plangebied. Het onderzoek in plangebied Het Klooster is door RAAP uitgevoerd in opdracht van Assist Explore B.V. Van 6 tot en met 9 december 2022 is een proefsleuvenonderzoek uitgevoerd. Uit dit onderzoek is gebleken dat er ter plaatse sprake is van behoudenswaardige archeologische resten en dat een opgraving daarvan noodzakelijk was. De aansluitend uitgevoerde opgraving vond plaats van 13 tot en met 22 december 2022. Het voornaamste doel van de opgraving was het veiligstellen van de wetenschappelijke informatie (behoud ex situ) binnen de verstoringsdiepte van de geplande nieuwbouw.
Tijdens het onderzoek zijn op een geringe diepte onder het maaiveld funderingsresten van het St.- Antoniusklooster (1407-1721) en de daaropvolgende parochiekerk(en) en pastorie (1786/1787- 1953/1954) aangetroffen. De kloostergebouwen waren op de stugge groene klei uit het tertiair gefundeerd. Om het terrein bruikbaar en bewoonbaar te maken, is op de slecht waterdoorlatende klei door de kloosterlingen in de vijftiende eeuw een gemengd klei/zandpakket aangebracht. Op de ophogingslaag en de daarin ingegraven sporen/funderingen/uitbraaksleuven rust een pakket met slooppuin van het klooster en van de latere parochiekerk. Het geheel wordt aan de bovenkant afgesloten door een geelgrijze egalisatie/vlijlaag van na de sloop van de parochiekerk in de jaren vijftig van de twintigste eeuw en de aanleg van de recent verwijderde bestrating.
Van het klooster is de fundering van de noordmuur van de kloosterkerk blootgelegd, evenals de aansluitende kloostergang en kapittelzaal. Binnen de kloostergang zijn tientallen grafkuilen opgetekend. De achttiende-eeuwse parochiekerk (schuurkerk/waterstaatskerk) en pastorie waren gefundeerd op resten van het klooster. In 1918/1919 is de pastorie gesloopt en de parochiekerk verlengd. In de opgraving zijn resten van de hier gelegen apsis aangetroffen. In 1953/1954 is de parochie gesloopt en is het gebouw van de nog bestaande St.-Pancratiuskerk gebouwd.
Het vondstmateriaal uit de opgraving is grotendeels verzameld uit lagen met slooppuin en uit ophogingslagen. Rijke gesloten vondstcontexten, bijvoorbeeld afvalkuilen, zijn niet aangetroffen. Het verzamelde vondstmateriaal bestaat uit aardewerk, pijpaarde, keramisch bouwmateriaal, metaal, natuursteen, glas en menselijk bot. Vermeldenswaardig is een dubbelbladige ijzeren bijl uit de begintijd van het klooster of zelfs nog ouder.
De resten van het klooster zullen zich buiten het onderzoeksgebied in westelijke, oostelijke en noordelijke richting uitstrekken. Aan het eind van het onderzoek bleek het niet mogelijk om alle funderingen binnen het bouwplan te behouden. Het was noodzakelijk om funderingen en de kelder van de pastorie na documentatie te verwijderen. De in de kloostergang/transitus aangetroffen grafkuilen zullen in het bouwplan wel gespaard blijven, en zijn derhalve niet opgegraven. Het palenplan van de nieuwbouw is hierop aangepast. Na afloop van het onderzoek is de bodem van de bouwput weer enigszins opgehoogd tot op het bouwpeil van 19,75 m +NAP, mede om de graven te sparen.
