Herinneringen van inwoners uit Vught en Cromvoirt aan het bestaan van een concentratiekamp in hun directe omgeving en aan de hulp die aan gevangenen kon worden verleend door personen die vanwege hun dagelijks werk regelmatig in het kamp kwamen.Geïnterviewde 03 (* 1917) werkte als metselaar in kamp Vught. Dat hij hiervoor niet was opgeleid, was geen punt. Later werkte hij als tegelzetter. Geïnterviewde werkte liever in het kamp dan dat hij naar Duitsland moest. Hij kon niets doen tegen de ellende die hij zag, en hield zich afzijdig. Volgens geïnterviewde waren er wat pluspunten aan het werk: je kreeg een goed salaris zonder heel hard te hoeven werken als je je maar aan de regels hield. Geïnterviewde was niet bang wanneer hij in het kamp was. Er werkten duizenden mensen, dus je kon je op de vlakte houden. De sfeer was wel anders wanneer Seyss-Inquart net op bezoek was geweest.Geïnterviewde vertelt over de straffen die stonden op het meenemen van briefjes voor gevangenen, het contact met gevangenen, en het achterlaten van extra brood. Broer van geïnterviewde deed net of hij pro-Duits was, en kon tussen de middag naar huis. Hij smokkelde dan brood en eten naar binnen. Geïnterviewde vermoedt dat veel mensen ook van de honger zijn gestorven vanwege het slechte eten. Hij vertelt ook over de behandeling van de gevangenen en de inzet van honden bij het straffen.Mensen waren bang voor Otto Herzberg. Men waarschuwde voor zijn komst door het codewoord ‘witte muizen’. Geïnterviewde heeft nooit overleden gevangenen gezien of vrouwen, hij heeft wel gehoord over het Bunkerdrama. Ook zag hij wel eens Joodse kinderen. Geïnterviewde vertelt kort over de na-oorlogse periode in kamp Vught.
