Het plangebied ligt op de overgang van een hoger gelegen dekzandrug of -welving naar een lager gelegen dekzandvlakte, waar vermoedelijk hoge zwarte enkeerdgronden voorkomen. Vanaf de late middeleeuwen maakt het plangebied deel uit van de hoeve Ten Velde, waarvan begin 19e eeuw één gebouw zich binnen het plangebied bevindt. Dit gebouw is in 1957 gesloopt, waarna er nieuwbouw heeft plaatsgevonden. Dit gebouw is onderkelderd en overlapt deels met de voormalige hoeve. Ten zuidwesten van het plangebied is een vroegmiddeleeuwse nederzetting opgegraven en de kerk ten noordoosten van het plangebied gaat terug tot de 11e eeuw.
Op basis van het bureauonderzoek geldt er voor het gehele plangebied een hoge archeologische verwachting. Er worden archeologische resten uit het neolithicum t/m de nieuwe tijd verwacht, waarbij resten uit de periode late middeleeuwen – nieuwe behoren tot een hoeve.
De natuurlijke ondergrond in het plangebied betreft verspoeld dekzand, wat overeenkomt met de ligging op de flank van een dekzandrug. De oorspronkelijke bodem (een podzolbodem) is volledig opgenomen door het cultuurdek en er is sprake van een zogenaamd A/C-profiel. In boring 5 is nog een oude akkerlaag herkend, in de overige boringen was hier geen onderscheid in te maken. Boringen 1 en 2 vertoonden een iets diepere verstoring dan de overige boringen, terwijl boring 3 is gestuit op een bakstenen structuur, die mogelijk hoort bij de laatmiddeleeuwse hoeve die hier heeft gestaan. Gezien de ligging op dekzandwelvingen en het grotendeels ontbreken van de oude akkerlaag in het plangebied, wordt de verwachting voor de periode neolithicum – vroege middeleeuwen bijgesteld naar middelhoog. De hoge verwachting op resten van de hoeve uit de late middeleeuwen en nieuwe tijd blijft behouden.
BAAC adviseert om voorafgaand aan de bodemverstorende activiteiten een vervolgonderzoek door middel van een proefsleuvenonderzoek (met mogelijkheid tot een doorstart naar een opgraving) uit te laten voeren.
