Oral history interview met een vrouw (1928) uit een welvarend Haags middenstandsgezin. Beide ouders zijn lid van de NSB en haar vader gaat later bij de WA. Haar ouders zijn na 1945 veroordeeld wegens het oppakken van een Joodse man. DNS02, lid van de Jeugdstorm, weet zich als ongewenst kind overal voor af te sluiten totdat zij zich tijdens de tweede feministische golf bewust wordt van wat er in de oorlog is gebeurd. DNS02 is actief binnen de tweede golf en de Werkgroep Herkenning. Ze is getrouwd met een ex-SS’er en bewaart het familiegeheim van haar echtgenoot, totdat de oudste zoon op 16-jarige leeftijd foto’s van het IJzeren Kruis vindt. Er vindt een echtscheiding plaats na 25 jaar. De kinderen zijn psychisch erfelijk belast. Een kind pleegt zelfmoord, de ander probeert het, de volgende wil zijn moeder niet meer zien, omdat hij daardoor steeds geconfronteerd wordt met het verleden.De aanleiding voor dit interview is het Aletta project om levensverhalen van vrouwen vast te leggen van wie de ouders tijdens WO II de kant van de bezetter kozen en zelf geïnterneerd en/of in kindertehuizen en/of in pleeggezinnen ondergebracht werden tijdens de internering van hun ouder(s).
Acht gewone dochters, geboren voor 10 mei 1940. Hun overeenkomst: ze hadden ‘foute’ ouders. Hoe was het om op te groeien in een nationaalsocialistisch gezin, met ouders die lid waren van of sympathiseerden met de NSB, NSNAP, Nationaal Front of Zwart Front? Dat is de kernvraag in dit project. Acht dochters van ‘foute’ ouders hebben hun verhaal op beeld laten vastleggen.De vrouwen zaten in hun jonge jaren bij een nationaalsocialistische jeugdorganisatie of werkten voor het Duitse Rode Kruis. Sommigen zijn gevlucht na Dolle Dinsdag. Anderen zijn na de bevrijding geïnterneerd en/of berecht. Een deel van de dochters is na de bevrijding in een pleeggezin of kindertehuis geplaatst.De interviews leveren een bijdrage aan de geschiedschrijving van schuld, straf en boete in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Die periode is feitelijk nog steeds niet afgesloten: de problematiek van kinderen van collaborateurs blijft moeilijk bespreekbaar. Sommige vrouwen hebben het zwijgen doorbroken door hun eigen verhaal te publiceren, vaak onder pseudoniem. Maar veel 'dochters van toen' durven nog steeds niets over hun achtergrond te vertellen.
