De geïnterviewde is geboren op 18 december 1941 in Amsterdam. Ze komt uit een Joodse familie. Ze had een oudere zus die net als zij doof was. Haar ouders lieten de kinderen onderduiken. Toen haar ouders werden opgepakt werd haar zus toch nog afgegeven. Ze werden naar Auschwitz gebracht. De hele familie werd omgebracht, op haar vader en twee tantes na. Ze werd opgehaald door een verzetsman. Hij verschafte in Nieuw-Vennep onderdak aan 300 Joodse kinderen. Een meisje dat daar de kinderen verzorgde nam de geïnterviewde op in haar christelijke gezin. Het werd haar pleegzus. Ze kon onderduiken bij de ouders in Lindserbroek. Net na de oorlog werd ze door hen geadopteerd.Na de oorlog kwam ze bij haar vader en haar twee tantes wonen in Amsterdam. Ze wilde liever bij haar pleegouders blijven wonen; de communicatie met haar familie was slecht, er werd haar ook niks duidelijk gemaakt. Op school werd ze gepest omdat ze Joods was. Met twee andere Joodse kinderen werd ze goede vrienden. Ze was er trots op dat ze Joods was.Later trouwde ze en kreeg ze kinderen. Samen met twee tijdgenoten besloot ze, ondanks dat ze dit erg moeilijk vond, een commissie te beginnen. Ze wilden een dovenmonument realiseren. Nu is dit geresulteerd in de stichting doven-Shoah. De stichting werkt voor haar als een soort therapie.In Israel is ze echt op haar plaats. Daar kent ze onder andere andere dove Joden. Ze vindt het heerlijk om in Israël te zijn. Maar haar dovenidentiteit komt wel op de eerste plaats, daarna haar Joodse.
Toen het dove Joodse meisje Anna in Auschwitz arriveerde, droeg ze een bordje waarop stond dat ze doofstom was. Een Joodse gevangene, die als kampbewaker werkte, waarschuwde haar het bordje direct weg te gooien. Pas na aandringen deed Anna het. Het redde haar leven. Als de nazi's hadden geweten dat zij niet alleen Joods maar ook doof was, was zij, net zoals haar dove neefje direct na aankomst in het kamp vermoord.De documentaire ´Anna's Stille Strijd´ vertelt het bijzondere verhaal van Anna, die Auschwitz overleefde door haar doofheid verborgen te houden. Haar nicht Jettie had een prominente rol in het verbergen van de doofheid van Anna door altijd dicht bij haar te blijven. Willy Lindwer maakte de documentaire samen met Tom Linszen, een jonge dove filmmaker die zich verdiept in het lot van dove Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de film vertelt Anna aan Tom haar levensgeschiedenis in gebarentaal: hoe een doof Joods meisje voor de Tweede Wereldoorlog opgroeide en hoe zij als een jonge dove vrouw de gebeurtenissen voorafgaand aan en tijdens de oorlog heeft ervaren en verwerkt. De documentaire won in 2009 de publieksprijs van het Filmfestival Rochester en de hoofdprijs op het Toronto Deaf Film Festival.Willy Lindwer interviewde met behulp van een doventolk ook andere dove Joodse Nederlanders die ternauwernood de oorlog overleefden.
