Geïnterviewde no. 2 is geboren in 1946 in Ampam Baken. Haar vader is guru. Haar vader heeft in een Japans werkkamp gezeten en is tijdens de Tweede Wereldoorlog gewond geraakt bij een bomexplosie. Geïnterviewde vertelt over haar kindertijd, het dorpsleven en de Adat. Ze gaat naar het internaat en de meisjesvervolgschool in Korido en vervolgens naar Hollandia om een verpleegstersopleiding te volgen. Later volgt ze nog een opleiding voor vroedvrouw en daarna heeft ze als hoofdzuster gewerkt.Ze heeft haar man in de gevangenis leren kennen. Hij heeft daar 2 jaar gezeten. Zij verleent hulp in de gevangenis en ontmoet hem daar. In 1974 is ze met hem getrouwd. In 1983 wordt hij weer opgepakt en daarna nog een paar keer. Hij wordt geholpen om uit de gevangenis te vluchten. Dat lijkt een voorwendsel om hem neer te schieten. Pas een maand na zijn dood hoort ze van zijn dood. Inmiddels is zij met de kinderen naar Papua New Guinea gevlucht. Ze schrijft een brief aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken en ze krijgt toestemming om naar Nederland komen. Ze gaat daar eerst werken als schoonmaker, dan als bejaardenhulp.De geïnterviewde maakt deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van een migratiegeschiedenis van Nieuw Guinea naar Nederland.
Date Submitted: 2010-01-12
In 1942 werd Nederlands-Indië, en daarmee ook Nieuw-Guinea, door Japan bezet. Toch slaagde de Japanners er niet in om geheel Nieuw-Guinea te veroveren. Nederlandse guerrillastrijders bleven strijd voeren en zouden zich voor een deel ook nooit overgeven. De bevolking van Nieuw-Guinea werd hierdoor geconfronteerd met bezetting en geweld, maar ook met een steeds sterker wordend Indonesisch nationalisme.Na de capitulatie van Japan riep Soekarno de Republik Indonesia uit, die het gehele voormalig Nederlands-Indië moest omvatten. Nederland weigerde echter Nieuw-Guinea op te geven. Tot 1962 bleef dit gebied onderdeel uitmaken van het Koninkrijk. De dreiging van een Indonesische aanval, gecombineerd met forse diplomatieke druk vanuit de Verenigde Staten en de Verenigde Naties, zorgde er uiteindelijk voor dat Nederland zijn laatste koloniale ambities terzijde moest schuiven.Stichting PACE heeft deze geschiedenis belicht door in dit project persoonlijke verhalen vast te leggen van 25 Papua's en anderen die in de periode 1940-1963 in Nieuw-Guinea verbleven. Zij vertellen over hun vroege jeugdherinneringen en de ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook verhalen zij over hoe het, vaak gedwongen, vertrek naar Nederland hebben ervaren en hoe dit hun verdere leven heeft beïnvloed.Papua's kennen een traditie van het mondeling overdragen van verhalen. De interviews die nu zijn vastgelegd, passen heel goed in deze traditie. Ze bieden bovendien een unieke inkijk in de gevolgen van grootschalig geweld binnen een geïsoleerde samenleving die op die manier hardhandig werd betrokken bij de wereldgeschiedenis.
