Geïnterviewde no. 7 is geboren in 1942 in ‘Waar’ op het eiland Roon, als zoon van een dorpsonderwijzer. Hij vertelt over het leven in het dorp, de adat, de komst van het christendom en over het internaatleven.Tijdens de Tweede Wereldoorlog vlucht hij met zijn familie. In 1947, als de oorlog is afgelopen, vertrekt zijn familie te voet naar Idore. Onderweg is hij onder de indruk van de geraamtes van Japanners die langs de weg liggen. Hij gaat in 1951 naar Fak-Fak, waar hij tot 1955 woont en 3 jaar vervolgschool en 1 jaar meteorologie volgt. In Hamadi gaat hij naar de zeevaartschool en wordt weermelder. Hij woont in Merauke, Biak, Sorong en Jefman, Hollandia en Sentani.Tijdens de Indonesische infiltraties geeft hij berichten, die hij als weermelder en telegrafist ontvangt, door aan de politie. In het kader van de Papuaisering wordt hij in 1961 uitgenodigd om naar Nederland te komen. Hij besluit om na de overname door Indonesië in Nederland te blijven. Hij acht de kans groot dat hij als telegrafist opgepakt zal worden.De geïnterviewde maakte deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van migratiegeschiedenis van Nieuw Guinea naar Nederland.
Date Submitted: 2010-01-12
In 1942 werd Nederlands-Indië, en daarmee ook Nieuw-Guinea, door Japan bezet. Toch slaagde de Japanners er niet in om geheel Nieuw-Guinea te veroveren. Nederlandse guerrillastrijders bleven strijd voeren en zouden zich voor een deel ook nooit overgeven. De bevolking van Nieuw-Guinea werd hierdoor geconfronteerd met bezetting en geweld, maar ook met een steeds sterker wordend Indonesisch nationalisme.Na de capitulatie van Japan riep Soekarno de Republik Indonesia uit, die het gehele voormalig Nederlands-Indië moest omvatten. Nederland weigerde echter Nieuw-Guinea op te geven. Tot 1962 bleef dit gebied onderdeel uitmaken van het Koninkrijk. De dreiging van een Indonesische aanval, gecombineerd met forse diplomatieke druk vanuit de Verenigde Staten en de Verenigde Naties, zorgde er uiteindelijk voor dat Nederland zijn laatste koloniale ambities terzijde moest schuiven.Stichting PACE heeft deze geschiedenis belicht door in dit project persoonlijke verhalen vast te leggen van 25 Papua's en anderen die in de periode 1940-1963 in Nieuw-Guinea verbleven. Zij vertellen over hun vroege jeugdherinneringen en de ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook verhalen zij over hoe het, vaak gedwongen, vertrek naar Nederland hebben ervaren en hoe dit hun verdere leven heeft beïnvloed.Papua's kennen een traditie van het mondeling overdragen van verhalen. De interviews die nu zijn vastgelegd, passen heel goed in deze traditie. Ze bieden bovendien een unieke inkijk in de gevolgen van grootschalig geweld binnen een geïsoleerde samenleving die op die manier hardhandig werd betrokken bij de wereldgeschiedenis.
