Geïnterviewde no. 11 is geboren in Warsa op noord-Biak. Ze verhuist met haar familie in 1942 naar het Koreri dorp Wopes. De familie vlucht voor de Koreri naar Supiori. Ook vluchtten ze voor de Japanners. Ze vertelt over de komst van Amerikaanse vliegtuigen, en over aangespoelde voorraden van de Amerikanen.Ze wordt door haar moeder, die niet kan lezen of schrijven, gestimuleerd om na drie jaar dorpsschool naar de vervolgschool te gaan in Korido. Ze vertelt over het schoolleven en over de hechtheid van de familieband en de adat.In 1957 trouwt ze met een Nederlandse bestuursambtenaar. Eerst gaan ze in Biak wonen en daarna in Hollandia. Op vakantie op Biak vlucht ze als de Indonesische vliegtuigen boven Biak vliegen. Ze vertrekt hals over kop met de kinderen naar Nederland als de kans zich voordoet, en wordt opgevangen door haar schoonfamilie. Ze keert niet terug naar Papua. Als zij in Nederland zit, worden haar familieleden verdacht van banden met de OPM. Ze worden gemarteld, vermoord en een nichtje wordt verkracht. Ze sluit het interview af door een lied te zingen wat tijdens de Koreri / Tweede Wereldoorlog werd gezongen en vertelt erover.De geïnterviewde maakt deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van een migratiegeschiedenis van Nieuw Guinea naar Nederland.

Date Submitted: 2010-01-12

In 1942 werd Nederlands-Indië, en daarmee ook Nieuw-Guinea, door Japan bezet. Toch slaagde de Japanners er niet in om geheel Nieuw-Guinea te veroveren. Nederlandse guerrillastrijders bleven strijd voeren en zouden zich voor een deel ook nooit overgeven. De bevolking van Nieuw-Guinea werd hierdoor geconfronteerd met bezetting en geweld, maar ook met een steeds sterker wordend Indonesisch nationalisme.Na de capitulatie van Japan riep Soekarno de Republik Indonesia uit, die het gehele voormalig Nederlands-Indië moest omvatten. Nederland weigerde echter Nieuw-Guinea op te geven. Tot 1962 bleef dit gebied onderdeel uitmaken van het Koninkrijk. De dreiging van een Indonesische aanval, gecombineerd met forse diplomatieke druk vanuit de Verenigde Staten en de Verenigde Naties, zorgde er uiteindelijk voor dat Nederland zijn laatste koloniale ambities terzijde moest schuiven.Stichting PACE heeft deze geschiedenis belicht door in dit project persoonlijke verhalen vast te leggen van 25 Papua's en anderen die in de periode 1940-1963 in Nieuw-Guinea verbleven. Zij vertellen over hun vroege jeugdherinneringen en de ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook verhalen zij over hoe het, vaak gedwongen, vertrek naar Nederland hebben ervaren en hoe dit hun verdere leven heeft beïnvloed.Papua's kennen een traditie van het mondeling overdragen van verhalen. De interviews die nu zijn vastgelegd, passen heel goed in deze traditie. Ze bieden bovendien een unieke inkijk in de gevolgen van grootschalig geweld binnen een geïsoleerde samenleving die op die manier hardhandig werd betrokken bij de wereldgeschiedenis.