De geïnterviewde is geboren in Nafri aan de Jotefa baai. Haar vader kan nauwelijks schrijven. Ze vlucht met haar familie naar het oerwoud. Na de komst van de Amerikanen gaan ze terug naar hun dorp. Het dorp is platgebombardeerd, waaronder ook hun huis. Ze worden geëvacueerd naar Engros. Ze vertelt over haar ontmoeting met de Amerikanen en wat ze meebrachten.Ze gaat na de oorlog naar de lagere school op het eiland Debi. Ze mag van haar ouders niet naar de meisjes vervolgschool. Ze vertelt over haar leven als kind. Door een voorgewende ziekte komt ze in het ziekenhuis in Hollandia terecht en krijgt vervolgens het aanbod om daar als huishoudelijke hulp te werken. Via een zuster uit het ziekenhuis wordt ze alsnog toegelaten tot de meisjes vervolgschool in Genjem. Na de MVVS helpt ze bij vrouwenvereniging, vervolgens doorloopt ze de tweejarige opleiding voor de dorpsverpleegsters, moeder en kindzorg in Hollandia. Ze gaat weer terug naar Genjem en krijgt daar haar eigen kliniek.De geïnterviewde maakt deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van een migratiegeschiedenis van Nieuw Guinea naar Nederland.
Date Submitted: 2010-02-10
In 1942 werd Nederlands-Indië, en daarmee ook Nieuw-Guinea, door Japan bezet. Toch slaagde de Japanners er niet in om geheel Nieuw-Guinea te veroveren. Nederlandse guerrillastrijders bleven strijd voeren en zouden zich voor een deel ook nooit overgeven. De bevolking van Nieuw-Guinea werd hierdoor geconfronteerd met bezetting en geweld, maar ook met een steeds sterker wordend Indonesisch nationalisme.Na de capitulatie van Japan riep Soekarno de Republik Indonesia uit, die het gehele voormalig Nederlands-Indië moest omvatten. Nederland weigerde echter Nieuw-Guinea op te geven. Tot 1962 bleef dit gebied onderdeel uitmaken van het Koninkrijk. De dreiging van een Indonesische aanval, gecombineerd met forse diplomatieke druk vanuit de Verenigde Staten en de Verenigde Naties, zorgde er uiteindelijk voor dat Nederland zijn laatste koloniale ambities terzijde moest schuiven.Stichting PACE heeft deze geschiedenis belicht door in dit project persoonlijke verhalen vast te leggen van 25 Papua's en anderen die in de periode 1940-1963 in Nieuw-Guinea verbleven. Zij vertellen over hun vroege jeugdherinneringen en de ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook verhalen zij over hoe het, vaak gedwongen, vertrek naar Nederland hebben ervaren en hoe dit hun verdere leven heeft beïnvloed.Papua's kennen een traditie van het mondeling overdragen van verhalen. De interviews die nu zijn vastgelegd, passen heel goed in deze traditie. Ze bieden bovendien een unieke inkijk in de gevolgen van grootschalig geweld binnen een geïsoleerde samenleving die op die manier hardhandig werd betrokken bij de wereldgeschiedenis.
