Video-interview met een vrouw (1931) waarvan beide ouders in 1942 lid worden van de NSB en vader zich bij de WA meldt. DNS07 wordt lid van de Jeugdstorm en gaat op 12-jarige leeftijd naar de eliteschool in Heythuysen waar Julia op ten Noort directeur is. Op Dolle Dinsdag vlucht ze met haar moeder naar de Lűneburgerheide. Intussen is de school naar Reichenau verplaatst en reist DNS07 vanuit Lűneburg naar Reichenau. Begin 1945 probeert DNS07 terug naar Nederland te gaan, waar ze uiteindelijk na veel omzwervingen aankomt. Beide ouders zijn geïnterneerd en de kinderen worden bij familie ondergebracht. Uit schuldgevoel gaat DNS07 bij het onderwijs werken in plaats van biologie studeren. Ze is psychisch labiel. Na haar huwelijk blijft ze werkzaam in het onderwijs. Na haar pensioen verhuist ze naar België om alles achter zich te laten. Ze blijft haar hele leven met schuldgevoelens rondlopen.De aanleiding voor dit interview is het Aletta project om levensverhalen van vrouwen vast te leggen van wie de ouders tijdens WO II de kant van de bezetter kozen en zelf geïnterneerd en/of in kindertehuizen en/of in pleeggezinnen ondergebracht werden tijdens de internering van hun ouder(s).
Acht gewone dochters, geboren voor 10 mei 1940. Hun overeenkomst: ze hadden ‘foute’ ouders. Hoe was het om op te groeien in een nationaalsocialistisch gezin, met ouders die lid waren van of sympathiseerden met de NSB, NSNAP, Nationaal Front of Zwart Front? Dat is de kernvraag in dit project. Acht dochters van ‘foute’ ouders hebben hun verhaal op beeld laten vastleggen.De vrouwen zaten in hun jonge jaren bij een nationaalsocialistische jeugdorganisatie of werkten voor het Duitse Rode Kruis. Sommigen zijn gevlucht na Dolle Dinsdag. Anderen zijn na de bevrijding geïnterneerd en/of berecht. Een deel van de dochters is na de bevrijding in een pleeggezin of kindertehuis geplaatst.De interviews leveren een bijdrage aan de geschiedschrijving van schuld, straf en boete in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Die periode is feitelijk nog steeds niet afgesloten: de problematiek van kinderen van collaborateurs blijft moeilijk bespreekbaar. Sommige vrouwen hebben het zwijgen doorbroken door hun eigen verhaal te publiceren, vaak onder pseudoniem. Maar veel 'dochters van toen' durven nog steeds niets over hun achtergrond te vertellen.
